Niezależnie od wszystkiego, tu już chociaż film sprzedano za granicę i zaczął być pokazywany, już na żaden festiwal nie został wysłany, ani nie został przedstawiony do amerykańskiego Oscara. A to by mogło zmienić całkowicie moje życie, może bym się wtedy zdecydował, jak miałem trzydzieści lat, życie przede mną, może bym się zdecydował wtedy na to, żeby robić jakieś filmy w Ameryce. Tymczasem tak to się porobiło, że film, który miał szansę dostać nagrodę na każdym z festiwali, tak się wydaje dzisiaj, w ogóle został, że tak powiem, tej możliwości pozbawiony. Ale ja nie protestowałem, dlatego że miałem pewną zasadę i mnie się wydaje, że to jest szalenie ważne, trzeba o tym powiedzieć, że jeżeli się robi film polityczny, trzeba się z daleka trzymać od polityki, a zwłaszcza od polityków. Dlatego, że gdybym ja, robiąc takie filmy jak Kanał czy Popiół i diament, równocześnie próbował montować jakieś polityczne zaplecze, ja sam dla swoich filmów, z kimś się... że tak powiem, z kimś przeciwko komuś, zginąłbym jako reżyser. Zginąłbym momentalnie, dlatego że te rozgrywki po prostu użyto by mnie do swoich spraw, o których ja już bym nie miał zielonego pojęcia, byłbym po prostu, no... przedmiotem jakiś kombinacji politycznych, w których udział mój byłby żaden, byłbym tylko przedmiotem. W związku z tym trzymałem się z daleka, trzymałem się z daleka od towarzyszy partyjnych, z daleka od władzy. Nigdy nie widziałem na oczy Gomułki, nigdy z nim nie rozmawiałem. A przecież dzięki niemu zrobiłem Kanał, dzięki niemu zrobiłem Popiół i diament, ale on nigdy się nie zainteresował, żeby się ze mną spotkać. Dzięki niemu zrobiłem potem i Popioły, o których dalej będę opowiadał. Krótko mówiąc, tylko władze kinematografii były jedynymi politycznymi władzami, z którymi ja się, że tak powiem, komunikowałem i związku z tym, ponieważ też nie prosiłem o samochód, bo to było też ważne, żeby się nie dać wciągnąć w to, żeby jakieś fanty, że tak powiem, z tego wyciągać. Owszem, dostałem mieszkanie, pokój z kuchnią, to jak zrobiłem Kanał, to dostałem tutaj w okolicy Wytwórni pokój z kuchnią. Moje pierwsze, niezależne mieszkanie. Ale starałem się nie brać udziału w tym, bo wiedziałem, że jeżeli mam robić filmy na miarę jakby swoich możliwości, to nie powinienem w żadnym wypadku uczestniczyć, że tak powiem, w życiu politycznym. Stać z boku. Zrobiłem swój film, a wy dalej róbcie co chcecie. Nie protestowałem, że film nie poszedł na festiwal, nie protestowałem, że go nie dali do kina na taki czy na inny przegląd, nie interesowałem się tym. Miałem jedną zasadę i wydaje mi się, że ona w życiu moim przynajmniej się sprawdziła. Mianowicie, że zawsze myślałem o tym filmie, który będę robił, a nie o tym, który robię. Ten, który robię, jak zaczynałem film, to już wiedziałem, że to jest... no, tak go zrobię, jak umiem. A być może następny dopiero będzie tym filmem, o który mi chodzi.

In any case, apart from all this, although the film had been sold abroad, it was never sent to any more festivals. Nor was it presented for an American Oscar, which would have changed my life completely because I might have decided at 30 years of age, with my life still before me, to make films in America. Instead, what happened was that a film which had the chance to win an award at every festival, or so it seems today, was denied this chance. But I didn't protest because I had a certain principle and I think this is hugely important, it needs to be said, that if you're making a political film, you need to keep your distance from politics and especially from politicians. Because if, while I'd been making films like Kanał or Ashes and Diamonds I'd tried to establish some kind of political background, I myself for my films, with someone against someone else, I would not have survived as a film director. I would have been finished on the spot because I would simply have been used in matters about which I wouldn't have had the faintest idea, I would have become the object of some political scheming in which my engagement would have been nil, I would have been nothing more than an object. In view of this, I kept my distance from the Party comrades and from the authorities. I never set eyes on Gomułka, I never spoke with him, yet it was thanks to him that I was able to make Kanał and thanks to him that I made Ashes and Diamonds, but he never bothered to meet me. Thanks to him, I also made the film Ashes, which I'll talk about later. In short, the only political authorities I had any communication with were the authorities handling cinematography. Because of this and because I didn't ask for a car which was also important so that I wouldn't be dragged into getting prizes out of this... I did get an apartment, one room with a kitchen, when I made Kanał, I got one room with a kitchen here in the neighbourhood of the studios. It was my first, independent apartment. But I tried not to take part in all of this because I knew that if we were to make films to the best of our abilities, under no circumstances should I be participating in political life. I had to stand to one side. I've made my film, now you carry on and do what you like. I didn't protest that a film hadn't been sent to a festival, I didn't protest that it hadn't been shown at this or that review; I didn't take any interest in these things. I had one principle which, I think, in my life at least has proved true and that was that I always thought about the film that I was going to make, not one that I was making. The one I was making, when I was beginning to make it, I already knew that it was... I'll make it the way I know how. Perhaps the next film will be the one.