We were trying to keep up with events in the sense that we wanted to finish the film. I knew that very soon, the door would be slammed shut and then my film would be of no use to anyone, since it would never be released. So we began in late Autumn and tried to make the film in the horrible Winter months using the stories and the materials we could get hold of. Agnieszka Holland helped a great deal by writing a few brilliant scenes. A lot happened before our very eyes so we added that, too. Both Krystyna Janda and Jerzy Radziwłłowicz found themselves in this situation in a very real way. For them, it was a lesson in citizenship, as Krystyna Janda put it in her diary - she became a different person thanks to this film and the earlier one, because she understood that not only was she an actor, she was also participating in these events. I think other people realised that, too. We made the film as quickly as we could to finish it. Aleksander Ścibor-Rylski ended his screenplay with a scene where the Party activist who'd been the motivating element behind the political provocation, but had been unsuccessful, leans out of the car and says to the journalist who was supposed to have been manipulated and used in this provocation, 'Don't worry, Mr Winkiel, these negotiations don't mean a thing because they were signed under duress.' The implication was that the workers had forced this on the authorities, and since it had been forced on them, the authorities didn't have to honour it. Then came an interesting moment. Namely, after the film had been edited and this ending had been included, my friends attacked me saying, 'Listen, this is victory, 10 million members of Solidarność and this is the kind of ending you're giving? That's not an an ending. It needs to end with victory.' So I cut this ending out but felt I was doing something wrong, that this wasn't true. I put it back in again and again they saw it and said, 'No, this is impossible, victory is around the corner, everything is ours.' But I kept this ending nevertheless and so became a prophet because that's exactly what happened. The Party stated that the agreement had been forced and that they weren't obliged to honour it, they introduced martial law and if this film hadn't been made in time, it would have fallen into the black hole that was martial law and the years that followed it.

Staraliśmy się nadążyć za wydarzeniami w tym sensie, żeby skończyć film. Bo wiedziałem, że za chwilę drzwi się zatrzasną i już mój film nie będzie nikomu przydatny, ponieważ nie znajdzie się na ekranach. Dlatego zaczęliśmy no tak jakoś tak późną jesienią, no i w te takie przykre zimowe miesiące żeśmy się starali zrobić ten film z takich opowieści, z takich materiałów jakie zdobywaliśmy. Dużo dopomogła mi Agnieszka Holland, która napisała kilka błyskotliwych scen do... do tego filmu. Dużo wydarzyło się na naszych oczach i dodaliśmy to. I Krystyna Janda, i Jerzy Radziwiłłowicz bardzo prawdziwie znaleźli się w tej sytuacji. Jak gdyby no to była dla nich także szkoła obywatelska, jak ładnie Krystyna Janda napisała w swoich pamiętnikach, że stała się kimś innym, dzięki temu filmowi. No i trochę temu wcześniejszemu, że po prostu zrozumiała, że bierze udział nie tylko jest aktorką, ale bierze udział w tych wydarzeniach. Myślę, że inni mieli też tą świadomość.

Film robiliśmy jak najszybciej, żeby go skończyć. No i Aleksander Ścibor-Rylski zakończył swój scenariusz właśnie sceną, że ten taki działacz partyjny, który był, że tak powiem, motorem prowokacji politycznej, któremu się to nie udało, wychyla się z tego samochodu i mówi do tego dziennikarza, który miał być zmanipulowany i użyty do tej prowokacji, mówi do niego: 'Panie Winkiel, niech Pan się nie przejmuje, te porozumienia nic nie znaczą, dlatego że one są podpisane pod przymusem'. To znaczy, że robotnicy coś wymusili na władzy. No, jak wymusili, to władza nie musi tego respektować.

No i tu jest może ciekawy moment, mianowicie po zmontowaniu filmu takie było zakończenie, no ale moi przyjaciele się rzucili na mnie, mówią: 'Słuchaj, zwycięstwo, dziesięć milionów 'Solidarności', a ty dajesz takie zakończenie. No co to jest za zakończenie? Trzeba zakończyć zwycięstwem'. No to ja wyciąłem to zakończenie, no ale czułem, że robię coś źle, że to jest nieprawda. Wkleiłem, znowu. Znowu oglądają, mówią: "No nie... no słuchaj, nie wklejaj... nie, to niemożliwe, zwycięstwo jest za progiem, wszystko jest nasze'. No ale ja znowu wkleiłem to zakończenie. I tym sposobem zostałem prorokiem, bo tak się rzeczywiście stało. Partia uznała, że to jest pod przymusem, że nie jest do niczego zobowiązana, wprowadziła stan wojenny i gdyby ten film nie był zrobiony na czas, dokładnie wpadłby wtedy w tę czarną dziurę, jaką był stan wojenny i następne lata, które po nim nastąpiły.