Pierwszy raz w życiu zrobiłem film na zamówienie, ale też ci, na których zamówienie zrobiłem film, że tak powiem dali swój głos. Jak on powiedział, że się waha – najpierw, że się waha czy pokazać film, a potem, że się waha czy film może pójść na festiwal do Cannes – setki telegramów przyszło od wielkich zakładów pracy zbrojeniowych, huty, kopalnie, stocznie upomniały się za mną. Były dziesiątki, setki podpisów pod tymi telegramami: 'Domagamy się, żeby nasz film Człowiek z żelaza wszedł na ekrany, żeby nasz film Człowiek z żelaza reprezentował Polskę na festiwalu w Cannes'. No to było piękne, to mi się nigdy nie zdarzyło przedtem, bo zawsze byłem samotny. Jak zaczynałem film z grupą przyjaciół i jak się z tą grupą przyjaciół rozstawałem, kończąc film, zostawałem sam wobec tej decyzji. Wiedziałem, że na nikogo nie mogę liczyć. To było piękne, że nagle stanęli za mną moi widzowie.

I muszę powiedzieć, że to była najpiękniejsza zapłata jaką kiedykolwiek dostałem za zrobienie filmu. A potem to, że ten film został zauważony w Cannes, że został nagrodzony w Cannes. Muszę powiedzieć, że festiwal w Cannes... No, długo trwało pomiędzy 1958 rokiem, kiedy dostałem Srebrną – tak wtedy się wtedy... moja Srebrna Palma – czyli dostałem nagrodę jury festiwalu w Cannes za film Kanał – i rokiem... i  rokiem 1981, kiedy film Człowiek z żelaza pojawił się na festiwalu, został zauważony jako ewenement kinematograficzny tego czasu. No i został nagrodzony główną nagrodą, Złotą Palmą. Piękna to była chwila, bo wiedziałem, że wracam, że tak powiem, żeby powiedzieć, że dobrze spełniliśmy swój obowiązek, a czułem się już wtedy częścią większej całości, mianowicie tego związku, który się nazywał związkiem 'Solidarność' i który dał mi tak wspaniałe poparcie dla filmu, który zrobiłem na zamówienie jednego robotnika. Jeden. Nie kierownictwo związku, nie Lech Wałęsa, nie doradcy, intelektualiści, tylko jeden z robotników powiedział: 'Niech Pan zrobi film o nas'.  'A jaki ja mam zrobic film o Was?' Człowiek z żelaza –  i ja ten film zrobiłem.

For the first time in my life, I'd made a commissioned film, but those who had commissioned it gave me their voice. When he said he was deliberating first whether to release the film, then whether to allow it to be shown in Cannes, hundreds of telegrammes were sent from large factories making armaments, steel foundries, coal mines, shipyards all backing me. There were hundreds of signatures at the bottom of these telegrammes. We demand that our film, Man of Iron be released, that our film Man of Iron represents Poland at the Cannes film festival. This was beautiful, I had never experienced anything like this before, I had always been alone. When I began making a film with a group of friends, and then that group of friends would depart once the film was finished, I would remain alone in the face of that decision. I knew that I could count on no one. So this was beautiful that suddenly my audience rallied behind me. And I have to say that this was the most wonderful reward I ever received for making a film. And then, this film was noticed in Cannes and received an award. I have to say that the Cannes festival... well, a long time had passed since 1958 when I'd won the Silver Palm, that's what it was called then, the prize that the Cannes jury awarded me for Kanał and 1981 when Man of Iron appeared at the festival, was noticed as a cinematic event of those times. Thus it was awarded the main prize of the Palme d'Or. That was a beautiful moment because I knew that I was coming back, so to speak, to say that we'd done our duty. At that point, I already felt part of a greater whole, namely, of that union that called itself Solidarność and which had given me such wonderful backing for the film I'd made after being commissioned by one worker. One. Not the leadership of the union, not Lech Wałęsa, not the advisers or intellectuals, but one of the workers who said to me, 'Make a film about us'. And what film should I make about you? Man of Iron - and that's the film I made.