Ja od dawna przygotowywałem się, dlatego że miałem szansę zrobić film z francuską... z francuską produkcją – film Danton. Wcześniej parę lat zrobiłem przedstawienie, które się nazywa Sprawa Dantona według... według sztuki Stanisławy Przybyszewskiej, którego premiera odbyła się na otwarcie teatru w Warszawie, Teatru Powszechnego, i zwróciła uwagę zwłaszcza swoją kreacją Wojciech Pszoniak, który grał Robespierre'a. Myślałem, że ta sztuka mogła być dobrą podstawą do przyszłego filmu. Kiedy dostałem nagrodę,Złotą Palmę w Cannes, moje szanse, że tak powiem, zrobienia filmu we Francji się zwiększyły. No ale w pierwszej chwili przed stanem wojennym pertraktacje wyglądały w ten sposób, że my film będziemy robić w Polsce. Że zrobimy dekoracje, no może one będą trochę umowne, ale że zrobimy film w Polsce, sprowadzimy część francuskich aktorów, część polskich, połączymy razem i zrobimy film tutaj w kraju. No ale się okazało, że na ulicy spotkały się trzy, cztery osoby –  to już było traktowane jako zbiegowisko. No a w Dantonie z konieczności w filmie o rewolucji potrzebują występować masy, więc nie było mowy o tym, żeby można było zaangażować większą grupę statystów. No i tak bardzo szybko zorientowaliśmy się, że o takim filmie, o robieniu takiego filmu w Polsce nie ma mowy. Wtedy szybko się zdecydowałem, żeby robić go we Francji. Udało mi się przekonać moich francuskich producentów, że warto wziąć polskich aktorów część, ponieważ opowieść Sprawa Dantona jakby odbywa się jakby w dwóch grupach. Z jednej strony Komitet Ocalenia, który składał się z grupy najbardziej zdecydowanej, prącej do terroru, a z drugiej strony dantonistów, więc łatwo było podzielić ten film na dwie grupy, które, że tak powiem, nie mają ze sobą styczności. Grupę tych skrajnych obronców, że tak powiem, rewolucji obsadziłem polskimi aktorami i od nich zaczęłem zdjęcia. Drugą grupę francuskimi aktorami i tu stanął na czele Gerard Depardieu.

I had spent a long time preparing for Danton because I had the opportunity to make this film with a French production company. A few years earlier, I'd staged a play called The Danton Affair by Stanisława Przybyszewska, the premiere of which was performed for the openning of the theatre in Warsaw - the Teatr Powszechny. The author had attracted attention especially to her creation, Wojciech Pszoniak, who played Robespierre. It occurred to me that this play could be a good basis for a future film. When I was awarded the Palme d'Or in Cannes, my chances of making a film in France increased. Initially, before martial law, the arrangement was that we'd make the film in Poland. We'd build sets, perhaps they'd be a bit conventional but we'd make the film in Poland, we'd bring some French actors over, the rest would be Polish, we'd put them together and we'd make the film over here. However, it turned out that three or four people meeting in the street was already regarded as a mob. In Danton, a film about the revolution, we needed to have masses of people, so it was out of the question to employ a larger group of extras. We realised early on that it was out of the question to make a film like that in Poland, so I quickly decided to make it in France. I managed to convince my French producers that it was worth having some Polish actors because the plot of The Danton Affair involves two groups. On the one hand there's the Committee for Public Safety, which pursues terror with determination, and on the other there were the Dantonists so it was easy to divide the film into two groups which, so to speak, don't have any mutual contact. The group of those extreme defenders of the Revolution were played by Polish actors, and I began filming with them. The other group was made up of French actors with Gérard Depardieu at their head.