One day a long time ago - not that long ago, about 10 years ago - the hospital porter rang me to say that some people had come to see me, that they were speaking a foreign language and could I please come. I went downstairs, there was an elegant gentleman, very neatly dressed, and he says, "Sir, I'm the headmaster of a school in Saltzberg (I think), this is my wife who teaches French, and this is my daughter. I have a request. My grandmother, who survived the war, is teaching my daughter that all Jews are devils who have hooves, horns and a tail, and that these Jews are to this day destroying Austria because they wear camouflage to look like Austrians so that their devilishness can't be seen. I would like to ask a great favour of you. Please accept my apologies, I've come here specially from Austria, we've been travelling for several hours, and I'd like you to talk to my daughter". I said I'll come down in half an hour. We went to the Grand Hotel, to the café, we ordered white coffee, they had cappuccinos, I just had ordinary coffee, and I said to her, "Dear child, I'm a Jew", or something along those lines. She replied, "That's impossible. Show me your feet". In a word, one thing led to another and this little girl saw that there was no devil. Because those Jewish, those Jews, those devils in Austria didn't show themselves, they were in Poland, in France, in England but in Austria they were so well hidden that they were invisible, so he had come to Poland to show her that they weren't devils. He gave me a carafe and a bottle of wine, and he was very grateful. After that, he used to write to me, inviting me to visit him but I never wrote back. But that's the sort of success I had.
Któregoś dnia, to już było dawno, to... nie dawno, jakieś 10... nie, 10 lat temu, w szpitalu portier dzwoni do mnie, że przyjechali jacyś państwo i mówią w obcym języku do mnie, żebym przyszedł. Schodzę na dół, jest taki elegancki pan, ausgeputzt i mówi: 'Proszę pana, ja jestem dyrektorem szkoły w Salzburgu – zdaje się – to jest moja żona, która jest nauczycielką francuskiego, a to jest moja córka. Mam do pana taką prośbę. Moja babcia, która przeżyła wojnę, uczy moją córkę, że wszyscy Żydzi to są diabły, którzy mają kopytka, rogi i ogonek, i że ci Żydzi niszczą Austrię do dzisiejszego dnia, bo oni są... jak się mówi... zakamuflowanymi Austriakami, znaczy się, że nie widać diabelstwa, bo noszą takie stroje, że nie widać diabelstwa. Ja mam do pana wielką prośbę, ja bardzo przepraszam, ale gdyby pan... ja przyjechałem specjalnie z Austrii, jechałem tam ileś godzin i chciałem, żeby pan z moją córką porozmawiał'. Ja mówię: 'Za pół godziny schodzę', jedziemy do Grand Hotelu, do kawiarni, pijemy białą kawę, oni z pianką, ja bez pianki, takie rzeczy, i mówię do niej: 'Córeczko, ja jestem Żydem', coś takiego. Ona mówi: 'Nie może być, niech pan pokaże nogę'. Jednym słowem, od słowa do słowa, ta dziewczynka zobaczyła, że tego diabła nie ma. Bo te... te żydowskie, te Żydzi, te diabły to w Austrii się nie pokazują, one są w Polsce, one są we Francji, one są w Anglii, a w Austrii one są tak schowane, że ich nie widać, więc on przyjechał do Polski pokazać, że nie są diabły. No i dał mi karafkę i butelkę wina i dziękował. Potem pisał do mnie listy, żebym do niego przyjechał, ale ja się tam nigdy nie odezwałem. Ale takie... takie miałem zufall.
