[Q] What did you live off after your mother died?
I don't know. First of all, after my mother died I got 226 zloties from the insurance company, or something like that, and this was a phenomenal amount of money. Then, there were my mother's friends and then I rented out the apartment so I lived off that and then after that, I considered that I was supporting myself because I gave Polish lessons. I had a wonderful pupil whose name was Mania Kac and who had... what do you call that condition where people can't learn to read - dyslexia! She had that all the time, she was a wonderful pupil but had bottom grades in Polish. Her father owned a workshop where they made duvets on Żelazna Street, and he got hold of me and told me to teach her how to read in Polish. Because it was impossible to teach her, I was giving her lessons for 2 years twice a week, and each month, I think, or each quarter I got 10 zloties. That was a huge amount of money and the job was for life. Except that then war broke out. She was a wonderful dancer and later she appeared in those dance shows during the war, a wonderful dancer, Mania Kac, wonderful dancer and singer, a great girl but she was dyslexic, teaching her to read... we were still on the c-a-t s-a-t on the m-a-t, and no further. But this went on for over a year or two, while I was earning money. Although it wasn't all that much, because I had to walk from Franciszkańska Street to Żelazna Street not far from Złota Street. It was too expensive to take the tram all that way so I had to walk. The lesson didn't last one hour but three. My way back from the lesson took me past my friend's houses so I never bothered going back home then.
[Q] Z czego się utrzymywałeś po śmierci mamy?
Nie wiem... znaczy się wiem... nie wiem, no te... te... Po pierwsze, jak mama umarła dostałem 226 złotych, to była, jak to się nazywa, taka z ZUS-u, czy z czegoś tam, to było strasznie dużo pieniędzy. No i te... to było pierwsze. A potem... a potem no te mamy koleżanki, a potem, jak wynajmowałem to mieszkanie, to z tego, a potem to już nie wiem, pani... już nie wiem... potem uważałem, że się sam utrzymuję, bo dawałem lekcje polskiego. Miałem świetną uczennicę, nazywała się Mania Kac, która miała, jak się nazywa takie, co się nie można nauczyć czytać...
[Q] Dysleksja.
Dysleksja. I ona ciągle miała z polskiego – tak była świetną uczennicą – z polskiego dwóję. I ten ojciec miał pracownię kołder na ulicy Żelaznej i mnie złapał, żebym ja uczył ją czytać z polskiego. Wobec tego, że to było niemożliwe, żeby ją nauczyć, ja ją dwa lata uczyłem, dwa razy w tygodniu i miesięcznie dostawałem zdaje się, czy kwartał, 10 złotych. To była kolosalna suma, a to był dożywotni etat. Tylko potem wojna się zaczęła, ona była świetną tancerką potem, ona tańczyła w tych... w tych przedstawieniach w czasie wojny... świetnie tańczyła, Mania Kac, świetnie tańczyła i śpiewała w ogóle, świetna dziewucha, ale miała dysleksję, nauczyć się czytać... ciągle czytała, byliśmy ciągle 'A-l-a-ma k-o-t-a' i dalej się nie ruszyła. Ale to trwało przeszło rok, czy dwa, ale ja zarabiałem. Tylko tak dużo to nie było, bo ja musiałem iść pieszo, rozumiesz, z Franciszkańskiej na Żelazną, tam daleko, koło... koło Złotej. No, bo tramwaj był za drogi. Bo inaczej z tej lekcji bym za mało miał, rozumiesz. Już nie pamiętam, ile było za lekcję, ale to było tak, że pieszo musiałem iść, żeby tam... Więc ta lekcja nie trwała godzinę, tylko trwała trzy godziny. A po drugie, jak wracałem z tej lekcji, to miałem po drodze kolegów, to już tam do domu nie wracałem.
