I'll read the poem Victoria now, which recalls the period following the end of the war in Poland.

Why didn't I dance on the Champs-Elysees

when the crowd cheered the end of the war?

Why didn't I throw myself into the arms of a sailor

who walked down the gangway with a duffel on his arm

and ran towards me through the excited crowd

raging sounds of be-bop

the Marseillaise and God Save the Queen

[blaring from all the loudspeakers?]

Why didn't I break out a bottle of champagne

next to the two of them still dressed in English uniforms

not guessing one day I would stand at the end of their road?

Why was I fated to be on the main street of Lublin

watching regiments with red stars enter the city

crying with joy I would no longer hear the hated Raus! and Halt!

but torn by sadness this was the price for a lost dream

of a hero's triumphant entry on a white horse

for the return of those who twice cheated

didn't want to come back

So we stood – the ones who survived –

on the streets of Warsaw transformed into a desert

and today years later find ourselves

in the fading films of old newsreels

hard to recognise

Taken from 'In Praise of the Unfinished: Selected Poems' (2008) translated, from the Polish, by John and Bogdana Carpenter.

Przeczytam teraz wiersz Victoria, który jest taką reminiscencją czasu końca wojny w Polsce.

Dlaczego nie tańczyłam na Polach Elizejskich

kiedy tłum wiwatował na cześć końca wojny?

Dlaczego to nie ja rzuciłam się w ramiona temu marynarzowi

który schodząc z trapu z płóciennym workiem na ramieniu

biegł ku mnie przepychając się przez rozgorączkowany tłum

[gdy z wszystkich megafonów dobiegały już]

rozszalale dźwięki bebopa

na przemian z Marsylianką i hymnem Boże strzeż Królowej?

Dlaczego nie rozbiłam butelki szampana

W pobliżu ich obu ubranych jeszcze w angielskie mundury

i nie przeczuwających że kiedyś stanę u końca ich drogi?

Dlaczego pisane mi było żebym na głównej ulicy Lublina

na widok wchodzących oddziałów z czerwonymi gwiazdami

płakała z radości że nie usłyszę już znienawidzonego: Raus! i Halt!

i z szarpiącego żalu że jest to cena za utracone marzenie

o triumfalnym wjeździe bohatera na białym koniu

i o powrocie tych którzy podwójnie oszukani

tu już wracać nie chcieli

Stanęliśmy więc – ci co się zachowali –

na ulicach obróconej w pustynię Warszawy

i dziś po latach odnajdujemy tam siebie

trudnych do rozpoznania

na wyblakłych taśmach starych kronik filmowych