Through the Foundation we are trying to deepen the awareness of what’s happening in Poland and in the world in various areas. We are conducting a civilised, orderly debate inviting people – and we always do this – who have various opinions, even those whose opinions are very different from ours, and we conduct a debate. For instance, in the next few days we’ll be debating, ‘Can conservatives save democracy?’ This means not the left or liberals because in some sense it is natural that today – the left wasn’t always so democratic – but today, the left and the liberals are democratic forces. Yet this seems shocking especially as we’re going to speak about this before we speak about the left and the liberals. But because... I think the histories of various countries show this to be so – the often paradoxical fate of the left wing… the fate of democracy depends on how the right-wing behaves. I mean, it’s a choice between right-wing radicalism and democratic conservatism, and a democratic choice in some way stabilises democracy. Of course, the same thing can be said of the left, that the election of the democratic left, socio-democracy and not Stalinism or communism, stabilised democracy, except that today, that threat is no longer present. In other words, paradoxically, what I essentially want to say – there’ll be a discussion about this, a debate, but I’m just giving this as an example – I want to stress that conservatives are not radicals, they’re not nationalists. Conservatives have a positive attitude towards change but only towards particular, limited change which occurs slowly, but it’s still not a reaction, they’re not reactionary. However, what we’re dealing with are radicals, reactionaries who possess a certain utopian vision of a non-existent past. So in other words what I’m about to write and speak about is as much an individual as a group plan. It’s an example of a certain type of ideal that we would like to propagate but it’s definitely not the only one. We setting up a national seminar where there will be all kinds of people whom we consider to be at the forefront – they will discuss Poland’s problem at a higher intellectual level. This doesn’t mean they’ll be limiting themselves to Poland; they will be discussing European and global issues, too. But we are not an academic institution focussing on what we should be doing here and now. That means we’re not necessarily looking for answers.

To, co my robimy, to próbujemy w ramach Fundacji pogłębiać świadomość na temat tego, co się dzieje w Polsce, jak i w świecie, w różnych dziedzinach, prowadzić cywilizowaną, kulturalną debatę, zapraszając ludzi – i my to zawsze robimy – różnych opcji, nawet ludzi z bardzo odległych nam opcji, prowadzimy debatę. Na przykład w najbliższych dniach mamy debatę: Czy konserwatyści mogą zbawić demokrację? To znaczy nie lewica czy liberałowie, bo w jakimś sensie to jest naturalne, że dzisiaj – lewica nie zawsze była taka demokratyczna – ale że dzisiaj lewica i liberałowie to są siły demokratyczne. Natomiast to się wydaje szokujące, zwłaszcza że będziemy o tym rozmawiali, zanim będziemy mówić o lewicy i o liberałach. Ale dlatego, że mnie się wydaje – i historia różnych krajów to pokazuje – że paradoksalnie często losy demokracji zależą od postępowania prawicy. To znaczy, że jest wybór pomiędzy radykalizmem prawicowym a konserwatyzmem demokratycznym i wybór demokratyczny w jakimś sensie stabilizuje demokrację. Oczywiście można powiedzieć to samo o lewicy, to znaczy, że wybór lewicy demokratycznej, socjaldemokracji, a nie stalinowskiej, nie komunistycznej, oczywiście stabilizował demokrację, tylko że dzisiaj... dzisiaj nie ma tego zagrożenia, z tej strony. Innymi słowy,paradoksalnie w istocie to, co chcę powiedzieć – o tym będzie dyskusja, debata, ale podaję przykład tylko. To znaczy, żeby położyć nacisk na to, że konserwatyści to nie są radykałowie, to nie są nacjonaliści. To znaczy, że konserwatyści mają stosunek pozytywny do zmiany, tylko do szczególnej zmiany organicznej, powolnej, ale w każdym razie to nie jest postawa reakcyjna. Otóż to, z czym mamy do czynienia, to są radykałowie, reakcjoniści, którzy mają pewne utopie nieistniejącej przeszłości. Czyli, innymi słowy, zarówno w planie indywidualnym – to jest to, o czym będę pisał i będę mówił – jak i w planie zbiorowym to jest przykład pewnego typu idei, które chcielibyśmy popularyzować, ale w żadnym wypadku nie jedyne. To znaczy uruchamiamy takie seminarium ogólnopolskie, gdzie będą ludzie różni, którzy uważamy, że należą do czołówki – będą dyskutowali na poziomie wyższym intelektualnie, ale w istocie o problemach Polski. To nie znaczy, że ograniczając się do Polski, również mówiąc o Europie, mówiąc o świecie. Ale my nie jesteśmy akademicką instytucją z myślą o tym, co zrobić tutaj i teraz. To znaczy, nie szukając koniecznie odpowiedzi.