So now here's a separate category of my friends. There's Pierre Hassner whom I've already mentioned, but these are my friends from overseas. Someone who is a very dear friend to this day – I met him during the heyday of Solidarność which was in '80-'81 when he came to Paris – is János Kis from Hungary. I already knew a lot about him. He was one of the leaders of the democratic opposition in Hungary. He knew Polish because Poland interested him regarding its politics so he reads Polish publications and speaks a little, too, so when we talk – I'm seeing him in a couple of days – he has a very strong personality, is vastly intelligent and is very upright. I am full of admiration for him on account of everything he's done and written. He later published a great many philosophical texts and was very influenced not so much by continental as Anglo-Saxon philosophy. Anyway, in his writings and also as a publicist he would occasionally join political debates when he considered them to be important. I remember one moment that made a particular impression on me – it was already after '89 and he was still playing a significant role, leading negotiations, was involved in the Round Table talks – their Round Table not the ones in Poland – where he was negotiating with the so-called Socialist Party or, in other words, with the communists in Hungary. After that, he abandoned politics relatively quickly for which he often finds that his friends have not forgiven him. He was a leading figure there, he wanted to return to philosophy and that's what he did. He was a little like Karol Modzelewski except that he was one of the leaders of the opposition for a long time and he only went back after a 15-year interval after he'd been banned from the Academy of Sciences.

No i taka odrębna kategoria moich przyjaciół: przyjaciele zagraniczni. Czlowiek szalenie bliski mi do dzisiaj. Poznałem go w czasach wielkiej Solidarności, to znaczy ‘80-’81, on przyjechał do Paryża. To był János Kis z Węgier, o którym już dużo wiedziałem. On był jedną z czołowych postaci opozycji demokratycznej na Węgrzech. Znał polski ze względu na to, że politycznie Polska go interesowała, tak że on czyta po polsku, troszkę mówi po polsku, tak że jak rozmawiamy z sobą – zobaczę go za parę dni zresztą. To jest człowiek silnego charakteru, wielkiej inteligencji, bardzo prawy. I człowiek, którego podziwiałem też, za to wszystko, co robił i pisał. On później publikował dużo rzeczy filozoficznych i bardzo był pod wpływem takiej, można powiedzieć, nie kontynentalnej filozofii, tylko anglosaskiej bardziej. Ale w każdym razie to, co pisał i jako publicysta od czasu do czasu zabierał głos w sprawach politycznych, kiedy je uważał za ważne. Pamiętam, że taki moment, kiedy mi szczególnie zaimponował – wtedy to już było po ‘89 roku, on jeszcze odgrywał istotną rolę, prowadził negocjacje, brał udział w obradach Okrągłego Stołu – ich Okrągłego Stołu, nie polskiego, gdzie z Partią Socjalistyczną tak zwaną, czyli komunistami, prowadzili oni negocjacje na temat przemian, na Węgrzech. I później on szybko stosunkowo porzuca politykę, czego często mu przyjaciele nie wybaczyli. On tam był czołową postacią, chciał wrócić do filozofii i wrócił do filozofii. To znaczy to był trochę taki profil jak Karola Modzelewskiego, tylko tym się różnił, że on był jednym z czołowych przywódców w opozycji długi czas i on wrócił właściwie po 15 latach przerwy, wtedy kiedy wyrzucono go z Akademii Nauk.