Więc jak mówię, jak się zaczęły wiece i to całe piekło, i to nadciąganie wojsk radzieckich i ta informacja, że tu gotowi jesteśmy się bronić, i to że nie chcą dać tej broni, choć ją obiecują. Myśmy mieli mnóstwo kontaktów w różnych zakładach i bezpartyjni robotnicy do nas się garnęli, bo tam partie były bardzo zamknięte, wyizolowane. I ta noc i dzień, noc i dzień, czyli niesamowitego napięcia i wszystko jakby coraz gorzej. Ponieważ tak, delegacja radziecka jest, to oni rozmawiają. Pamiętam, w nocy przyjechał Ziman z Wolickim, oni na motorze Wolickiego przyjeżdżali obaj. I przyjechali w nocy i mówią, że tamci poddali, nie ma co gadać, poddali wszystko. Ale następnego dnia nam mówią, że wynik plenum będzie taki właśnie co do składu, jak żeśmy sobie życzyli, czy jak nam pożyczył Staszewski, I sekretarz Komitetu Warszawskiego Partii, bo to on do nas przysłał przecież tę kartkę, którą myśmy rozpropagowali na całe miasto, tę kartkę ze składem przyszłego KC i biura politycznego i sekretariatu – ściśle. No i... a z tą bronią, no miała być i jej wciąż nie było. KBW podobno miało walczyć w obronie miasta. Myśmy chcieli dostać broń, obiecywano nam, ja później na różnych zdjęciach widziałem robotników z Żerania z pistoletami maszynowymi, może im wydano, choć jakoś ja sobie tego faktu nie przypominam. Łącznikiem naszym z Żeraniem był Modzelewski, on tam regularnie jeździł, regularnie sprawozdawał, nic takiego sobie nie przypominam, ja byłem na to wyczulony, bo był to bardzo zasadniczy problem tamtych pięciu dni. Żołnierze, znaczy oficerowie zaczęli do nas przychodzić i rozmawialiśmy z nimi z Krzysiem Pomianem. I tu też takie zderzenie języka. Oni przychodzili z motywów patriotycznych. Pamiętam, jak Krzyś mówi do nich: "No dobrze, towarzysze, a czy w obronie klasy robotniczej i socjalizmu wojsko jest gotowe stanąć?", a oni mówią: "Nie tak byśmy to ujęli, w obronie ojczyzny". Tak, pamiętam taką rozmowę. Słowa, które po prostu byli w stanie przynajmniej zrozumieć w jakim języku, o czym mówimy, na ogół takśmy się nie rozumieli z ludem pracującym miast i wsi, więc byliśmy jakby z góry skazani na klęskę, mając przeciwko sobie Gomułkę i to, co myśmy nazywali prawicą.

So, like I said, when those rallies began and all that bedlam, and the approaching Soviet troops, and the information that we're ready to defend ourselves and that they don't want to give us weapons even though they've promised them to us. We had a host of contacts in various factories, and workers who weren't in the Party flocked to us because other parties were very closed, very isolated. And that day and night, day and night, unbelievable tension with everything seeming to be getting worse. The Soviet delegation was there so they were talking. I remember Ziman and Wolicki arrived in the night, they both came on Wolicki's motor-bike. They arrived in the night saying the others have given in, there's nothing more to talk about, they've surrendered everything. But the following day, they told us that the results of the plenary session regarding the composition were what we had wanted, or what Staszewski, the First Secretary of the Committee of the Warsaw Party had wished for us, because he'd been the one who'd sent us this letter which we'd distributed around town, a letter listing who would be in the future KC and the politbureau and the secretariate. So...

Oh yes, there were the weapons. They were supposed to have arrived but they didn't. The KBW was meant to have fought to defend the city. We wanted to be given weapons, we'd been promised we'd get them. I saw later in various photographs how the workers in Żerań had machine guns; maybe they were distributed among them although I don't remember that happening. Modzelewski was our liaison man in Żeranie, he went there regularly and gave regular reports, I don't remember anything of that kind, I was very aware of things like that because it was a very basic problem throughout those five days. Soldiers, I mean officers, started coming to us and we talked with them with Krzyś Pomian. We had a language clash at this point. They were coming to us motivated by patriotism. I remember Krzyś saying to them, 'Comrades, is the army prepared to come to the defence of the working class and of socialism?' To which they replied, 'We'd put it differently: in defence of the nation!' Yes, I remember a conversation like that. Those were words which they were at least able to understand in their language, they knew what we were talking about. Generally, we didn't have the same kind of understanding with the working populations of the towns and villages, so we were doomed to failure from the start with Gomułka against us, and what we called the right wing.