Tak powoli zaczęłem się zbliżać do momentu, kiedy stałem się prawdziwym reżyserem teatralnym. A to miało miejsce w spektaklu Biesy. Jak już mówiłem, Marek Hłasko zwrócił mi uwagę, jak pracowaliśmy razem przez krótki czas przed Popiołem i diamentem jeszcze na to, że istnieje taka powieść Dostojewskiego, co się nazywa Biesy. On znał całe fragmenty na pamięć, recytował to, zaciekawiłem się, przeczytałem. I od tamtego czasu ciągle myślałem, jak by to zrobić przedstawienie. W międzyczasie okazało się, że Albert Camus, wielki znany, francuski pisarz napisał adaptację i wystawił tą adaptację w Paryżu Biesów Dostojewskiego. Nie widziałem tej adaptacji, no ale już miałem, że tak powiem, możność starania się o to, żeby... żeby to wystawić. I kolejno odwiedziłem cztery teatry w których za każdym razem mówiono mi, że albo nie ma obsady dla Biesów, albo nie ma żadnych szans, żeby to przepuściła cenzura i pozwoliła to grać, no albo że to jest teatr, w którym nie powinienem robić takiego dużego przedstawienia, bo to nie jest teatr, który może to udźwignąć.

I tak dotarłem do Teatru Starego ponownie. Stary Teatr już w międzyczasie zmienił dyrekcję i dyrektorem został człowiek, który został postawiony przez władze partyjne na czele tego teatru, po Zygmuncie Hubnerze. I tu była rzecz zdumiewająca, dlatego że człowiek postawiony przez partyjne władze postanowił udowodnić, że on właśnie wprowadzi do repertuaru tego teatru to, czego nie mógł wprowadzić poprzedni dyrektor. On dostał swojego rodzaju carte blanche, bo władze partyjne, miejskie, krakowskie chciały, żeby on się utrzymał w tym teatrze, żeby miał jakiś sukces. No i kiedy zwróciłem się do niego, on powiedział: 'Tak'. I on przeprowadził to, że Biesy mogły stać się spektaklem, przedstawieniem.

This is how gradually I began to approach the point at which I became a real director in the theatre. This happened during The Devils. As I've already mentioned, while Marek Hłasko and I were briefly working together before Ashes and Diamonds, he drew my attention to the existence of a story by Dostoyevsky called The Devils. He knew whole fragments off by heart and would recite them, I became interested and read the story. From that moment on, I kept wondering how I could make it into a play. Meanwhile, it turned out that Albert Camus, the great French author, had written an adaptation of Dostoyevsky's work which he had put on stage in Paris. I hadn't seen this adaptation, but at least I had the chance to try and get it performed. So I visited four theatres one after the other and in each one I was told either that there wasn't a cast for The Devils, or that there was no way that the censors would allow it to be performed, or that this wasn't the kind of theatre in which I should be planning to put on such a big play because the theatre couldn't sustain that sort of performance. And so I came back to Teatr Stary again. In the meantime, the director had changed and now it was headed by a man whom the Party authorities had put there following Zygmunt Huber. An amazing thing happened because this person who had been placed in this position by the Party authorities decided to prove that he could introduce the kind of repertory which the previous director had been unable to introduce. He was given a kind of carte blanche because the Party authorities in Kraków wanted him to be successful, so when I turned to him he said, yes. And so he made it possible for The Devils to be turned into a play.