Without telling me, Teresa Budzisz-Krzyżanowska began to perform these monologues that had been translated by Barańczak. She tried to present them at soirées and meetings with the public. She realised that they sounded authentic, and it increased her confidence to see that the public accepted her when she delivered them. Meanwhile, I thought about combining these monologues spoken in the dressing room with a performance that would use an old 19th century translation. However, Stanisław Barańczak was very enthusiastic and carried on translating Hamlet and a short while later it was completed. Luckily, at that time Jerzy Jarocki had asked for a hole to be knocked out in the wall of the stage to make it deeper for one of his plays that was being put on at the Stary Teatr. Behind this hole, I set up the dressing room. I put a small audience in there, about 100 people, and the essentials of a dressing room - a clothes hanger, a table, a mirror surrounded by light bulbs which an actor needs while he's in make up. The stage was visible through this hole and there in the darkness was the audience. Now I was able to fulfill my dream, namely, that Hamlet will be addressing his monologues to me, while there on the stage the necessary action will be taking place for Hamlet to be 'hamletising'. I think this idea was original, strong and clear. Teresa Budzisz-Krzyżanowska gave Hamlet something that a male actor finds it hard to convey, namely, her whole relationship with her father, with this ghost, all the thought she put into it gained more strength, more psychological distinctness than when the role of Hamlet is played by a man, and especially if the actor is young. There's a mania for making Hamlet a young man, the younger the better, and now young boys play him which doesn't give the character any weight or thought or credibility to speak these monologues which are monologues of a man who's at least 30 years old. Teresa combined all of these things together, her youth along with this depth and consideration about the world, and I think it came out beautifully, a really clear performance. And that, practically, was my last encounter with the theatre which gave me any satisfaction. I did a few more plays after that but they weren't of any great significance.

Teresa Budzisz-Krzyżanowska te przetłumaczone przez Barańczaka monologi zaczęła – nie powiedziała mi o tym – zaczęła gdzieś występować z tymi monologami. Zaczęła na jakichś wieczorach, swoich spotkaniach z publicznością próbować je wygłaszać. Zorientowała się, że one brzmią prawdziwie. Od środka się podbudowała, że publiczność ją akceptuje, jak ona to mówi. W międzyczasie ja myślałem, że połączę te monologi, które są mówione w garderobie, że ja je połączę ze spektaklem, który będzie grany według starego jeszcze dziewiętnastowiecznego tłumaczenia. No ale się okazało, że Stanislaw Barańczak zapalił się i zaczął przekładać dalej Hamleta i za chwilę już Hamlet cały był gotowy. I tak się szczęśliwie zrobiło, że w Starym Teatrze znowu na scenie do jednego ze spektakli Jerzy Jarocki kazał wybić taką dziurę, która mu była potrzebna, żeby pogłębić scenę, taki otwór. Za tym otworem zrobiłem garderobę. Tam usadziłem niewielką znowu widownię, około stu osób i to co jest potrzebne w garderobie – wieszak, stół, otoczone żarówkami lustro, które potrzebne jest do charakteryzacji. A przez ten otwór było widać scenę i tam daleko w mroku ginęła widownia.

W tym momencie już zrealizowałem swoje marzenie, mianowicie, że Hamlet będzie rozmawiał ze mną monologami, a tam będzie akcja tego, co jest potrzebne na scenie, żeby Hamlet, że tak powiem, mógł hamletyzować. I ten pomysł wydaje mi się był oryginalny i silny i wyrazisty. Teresa Budzisz-Krzyżanowska dała Hamletowi to, co jest bardzo trudne, żeby zagrał mężczyznę, mianowicie – cały jej stosunek do ojca, do tego ducha, cały jej namysł zyskał więcej siły psychologicznego wyrazu niż kiedy grają to mężczyźni, a zwłaszcza kiedy gra to młody człowiek. A to taka się mania zrobiła, że Hamlet jest młodym człowiekiem i im młodszy, tym lepiej. I zaczęli to chłopcy grać, co nie dawało tej postaci tego ciężaru i tego namysłu i tego uprawdopodobnienia, że oni mogą mówić te monologi, które są monologami jednak mężczyzny, co najmniej trzydziestoletniego. Teresa połączyła to wszystko razem – swoją młodość razem z tą głębią, że tak powiem, namysłu nad światem i myślę, że to wyszło piękne, takie wyraziste przedstawienie. I to, praktycznie rzecz biorąc, było moje ostatnie spotkanie z teatrem, które mnie satysfakcjonowało. Potem zrobiłem jeszcze kilka przedstawień, bo widzę, że tutaj jest jeszcze kilka przedstawień, ale one już nie odegrały większej roli.