So that's how it was, there was Po prostu and the Crooked Circle Club while at the same time I was, of course, still working at PIW [Państwowy Instytut Wydawniczy (National Institute of Publishing)] and I have to say that I am both proud of some of the things I achieved, and angry with myself – that there were things I didn't manage to do, because I was aware that Miłosz had written the following in The Moral Tract, ‘Those things will remain that you manage to do, even if someone else disagrees with you’. At the start of ‘57, I came to the conclusion that from now on, we'd be regressing not progressing. The question was, how far would we regress? I had to hurry. What needed to be published? Well, Ferdydurke by Gombrowicz needed to be published, so that's when I started writing to Gombrowicz about this. He was a little reluctant to publish anything in Poland but in the end, he gave in. Unfortunately, my correspondence with Gombrowicz is now in the archives of the secret police. It was taken away after one of many house searches, as was my correspondence with Jerzy Stępowski, with Wittlin, I lost all of that but I hope that it's not lost to the nation, and that the time will come when it'll be transferred from those archives to the National Library, probably not in my lifetime, but God willing. Well, Witkacy definitely needed to be published – he's one of my favourite authors – so we quickly published Insatiability. Czytelnik secured the rights to Farewell to Autumn but they didn't have a second Lipski there who believed in the need for haste, and when they eventually decided to publish, it was too late, they'd missed the time when they'd been able to publish. Plays needed to be published and Konstanty Puzyna, who was an expert in this field, was writing the introduction for such a long time, that it seemed it would never happen because the optimal time had passed, but we managed to push it through with a lot of difficulty and it was very late in relation to the opportunity.

To było tak, więc „Po prostu” i Klub Krzywego Koła, no a oczywiście poza tym stale...nadal pracowałem w Państwowym Instytucie Wydawniczym i muszę powiedzieć, że tutaj jednocześnie jestem dumny, że niektóre rzeczy zrobiłem i jestem zły na siebie, że niektórych rzeczy nie zdążyłem zrobić; bo miałem tę świadomość, że Miłosz napisał w „Traktacie Moralnym” w ten sposób: „Co zdążysz zrobić to zostanie, choćby ktoś inne mógł mieć zdanie”. Ja sobie... na początku ’57 roku doszedłem do wniosku, że będziemy się teraz cofać, a nie iść do przodu. A jest pytanie, jak daleko się cofniemy i trzeba się śpieszyć, więc co trzeba wydać? No „Ferdydurkę” Gombrowicza trzeba wydać. Zaczęła się moja korespondencja w związku z tym z Gombrowiczem, który trochę niechętny był do tego, żeby... żeby drukować w kraju, ale dał się namówić. Niestety korespondencja z Gombrowiczem znajduje się w archiwach bezpieki, po którejś tam rewizji mi to zabrano, podobnie jak moja korespondencja z Jerzym Stępowskim, z Wittlinem. Trochę... poprzepadało mi to, ale liczę, że natomiast dla kultury narodowej to nie przepadło, że kiedyś z tych archiwów to się do Biblioteki Narodowej albo do jakiejś takiej innej przeniesie, pewnie nie za mojego życia, ale... ale daj Boże. No że trzeba wydawać koniecznie Witkacego, jednego z moich ulubionych pisarzy, więc „Nienasycenie” wydaliśmy szybko. „Pożegnanie jesieni”... zaklepał sobie Czytelnik i tam nie było takiego drugiego Lipskiego, który by uważał, że trzeba się strasznie spieszyć i kiedy już doszli do wniosku, że już będą wydawać, to już było za późno – wtedy kiedy można było wydawać, to przespali. Że trzeba wydawać dramaty. No, Konstanty Puzyna, świetny znawca przedmiotu, pisał tak długo wstęp i tak długo tego, że już zdawało się, że to już się nie uda, bo czas najlepszy minął, no jednak udało się jeszcze przepchnąć z wielkim trudem już i z dużym opóźnieniem w stosunku do... do możliwości.