After a few days in the hospital on Lindley Street, I was taken to the hospital wing of the prison in Mokotów, and if it hadn't been for the fact that this coincided with Christmas Eve, and it's always unpleasant to be away from home for that, then if I'm to be honest, my memories of the time I spent on the hospital wing aren't at all unpleasant because the criminals who were there with me were very kind to me, especially the younger ones with whom I had very interesting conversations. It was a new world for me, their problems, their experiences. After the New Year, I took my place in the dock during the Ursus trial and was the first to be tried. The charge of organising and directing the strike was an exaggeration. When I entered Ursus, the strike was already underway and it was being directed by the strike committee which I didn't think I ought to join as the fate of the Ursus workforce ought to be decided by people from Ursus and not by people from the outside, and so I participated in the discussions held by the committee but there's no way you could say that I was directing anything. Nevertheless, I had the privilege to be the main defendant. It was all fairly unpleasant because I was still feeling ill at that point. However, there were also ridiculous situations as for instance when the prison doctor, Mr Wroński, was asked by the court about my state of health and he said that actually, I was perfectly able to stand up and run five times around the courthouse and could probably return to the courtroom without even getting breathless, while my solicitor, Jan Olszewski – my solicitor and my friend – was doing everything he could to exclude me from the trial because of the state of my health, which he finally achieved.

Po paru dniach pobytu w szpitalu na Lindley’a zostałem przewieziony na blok szpitalny więzienia mokotowskiego i gdyby nie to, że wypadła akurat Wigilia, którą bardzo nieprzyjemnie spędzać poza domem, to, prawdę mówiąc, nie wspominałbym tego pobytu tam na bloku szpitalnym specjalnie źle, dlatego że kryminaliści, wśród których się znalazłem, okazywali mi dużą życzliwość, szczególnie młodsze pokolenie, bardzo były ciekawe rozmowy z nimi, jakiś nowy świat dla mnie, problemów, ich doświadczeń się otworzył. No i po Nowym Roku zasiadłem na ławie oskarżonych w procesie ursuskim jako pierwszy oskarżony, z pewną przesadą oskarżony o zorganizowanie strajku i kierowanie nim. Gdy wszedłem do Ursusa, strajk już... już trwał, kierował nim Komitet Strajkowy, do którego uważałem, że nie powinienem wchodzić, gdyż o losach ludzi w Ursusie mają ludzie z Ursusa decydować, a nie ludzie z zewnątrz, więc brałem udział w dyskusjach Komitetu, ale nie można powiedzieć, żebym kierował. No, ale wyrządzili mi ten zaszczyt, że jako główny oskarżony zasiadłem, było to dosyć nieprzyjemne, bo jeszcze się źle czułem. Ale były tam też momenty po prostu komiczne, kiedy lekarz więzienny, pan Wroński, pytany przez sąd o mój stan zdrowia, przedstawiał mnie w ten sposób, że właściwie ja mógłbym w tej chwili wstać, obiec dokoła pięć razy sądy, wrócić tutaj prawdopodobnie bez zadyszki na salę sądową; no, a mój adwokat, Jan Olszewski – mój adwokat i zarazem mój przyjaciel – robił co mógł, żeby mnie wyłączono ze sprawy ze względu na stan zdrowia, co zresztą uzyskał.