My daughter, who’s had quite a few theatrical premieres has been interviewed here several times where, among other things, she was asked about her family. It was very interesting because what she said about the family didn’t always coincide with how I saw it. In one of her interviews she said that we’d created a home for them which was entirely Polish and it was our passionate desire that they should grow into this Polish culture. It’s true that I brought home a Hanukkah lamp, or a yarmulke to wear on my head, but that was all. The Jewish issue was very relevant to me, but it’s true that I didn’t discuss it with them. Not because I wanted to protect them. Simply, out of respect for them, I knew that they wanted to be someone else. In some sense, they have returned, Ania through her plays which have included Jewish topics – the Jewish Theatre suggested she direct a play about Jewish actors. The next one was Dybuk, now there’s the one about ’68 and paradoxically, in this way, the Jewish issue has become passionately interesting. My son probably as well through his time in Israel where he’s a correspondent although to be honest, I don’t really know. In any case, both of them are now more interested in the family. So these are different worlds that we inhabit. Will it be possible, apart from the difficulty in communicating just verbally but also because of different cultures, different religions, atmosphere – will it be possible to maintain any sort of unity, any sense of community within this family?

Moja córka, która miała parę dobrych premier teatralnych, ukazało się sporo z nią wywiadów i między innymi pytano ją o rodzinę. I to było bardzo ciekawe, bo to, co opowiedziała o rodzinie, nie zawsze się zgadzało z moją wizją tego. W jednym z wywiadów mówiła, że myśmy dla nich stworzyli dom czysto polski i pasją naszą było, żeby oni wrośli w tę kulturę polską. To prawda, że ja tam przywiozłem jakąś hanukową lampę czy myckę na głowę, ale że to wszystko. A dla mnie problem żydowski był bardzo istotnym problemem. Ale to prawda, że ja z nimi nie rozmawiałem o tym. Nie dlatego, że ja chciałem ich uchronić. Po prostu w jakimś sensie przez szacunek do nich... wiedziałem, że oni chcą być kimś innym. Ale w jakimś sensie oni wrócili. Ania poprzez spektakle również na tematy żydowskie – Teatr Żydowski jej zaproponował, zrobiła spektakl o aktorach żydowskich. Później drugi, Dybuk, teraz o ’68 roku i paradoksalnie przez to problem żydowski stał się dla niej pasjonujący, interesujący. Mój syn też pewnie trochę przez Izrael, w którym jest korespondentem, ale nie wiem tego, mówiąc prawdę, nie jestem pewnien. No w każdym razie oboje mają większe zainteresowanie rodziną. Tak że to są różne światy, w których żyjemy. Czy będzie możliwe, poza trudnością komunikacji czysto językowej, ale też innych kultur, innych religii, atmosfery – czy będzie możliwe zachowanie jakiejkolwiek jedności, czy wspólnoty tej rodziny?