Tak jak szczęściem dla naszej polskiej kinematografii była literatura, która towarzyszyła nam – literatura powojenna, bogata, różnorodna i, że tak powiem, mająca za temat to, co było równocześnie naszym... naszym bólem i naszym tematem, czyli okres wojenny – tak nam wszystkim niezależnie Polakom towarzyszy nasza literatura narodowa, z której wszystko się narodziło, z której wszyscy jesteśmy. Prawdziwie oryginalna, nasza polska literatura narodowa to jest romantyzm. W momencie, kiedy Polska straciła pod koniec osiemnastego wieku swoją państwowość, tę państwowość zastąpili artyści, zastąpiła przede wszystkim literatura, potem też i malarstwo, potem też i teatr. To jest okres, doba romantyzmu. I myślę, że to jest powodem, dla którego zmagania z tą tradycją, ta tradycja, jej zaprzeczenie, jej akceptacja, jej próba odnowienia to jest to, co naprawdę zajmuje każdego z artystów, który próbuje zmierzyć się z naszą polską rzeczywistością i wyrazić ją w sztuce. Wsród takich utworów jest na pewno Wesele Stanisława Wyspiańskiego.

Just as it was fortunate for Polish cinematography that we had literature, literature that accompanied us, post-war literature that was rich, diverse and the topic of which, so to speak, was the same as our pain and our topic, that is, the war years, so, too, did our national literature accompany all of us Poles independently, a literature from which everything is born, from which we all come. The literature that is truly original, Polish and national is romanticism. When Poland lost its status as a nation towards the end of the 18th century, this status was replaced by artists, above all by literature, then by art and then by theatre. This was a period, the time of romanticism. I believe that's the reason why struggles with this tradition, its acceptance or contradiction, attempts at its renewal is what really occupies each artist who tries to measure up against our Polish reality and express it through art. Stanisław Wyspiański's The Wedding is definitely among such works.