Jak mówię, w pewnym momencie zaczerwieniło się wkoło i nas to strasznie denerwowało. Wszyscy nagle należą, wszyscy. Tak jak przedtem byliśmy mniejszością, nagle jesteśmy olbrzymią większością. Wszystkie prymusiki, wszyscy elegancko, to znaczy czysto ubrane panienki z zaplecionymi warkoczami, zupełnie inni ludzie. Ale to nie znaczy, że nie było oporu. Był to okres takiej najczarniejszej nocy stalinowskiej, ale opór był. Jeden nurt oporu to dziecięca konspiracja, dla mnie niesłychanie bolesna, bo na wieść, że kogoś wsadzano za przynależność do tajnego związku, we mnie się wszystko burzyło. Bo to ja byłem z przynależności do tajnego związku, bo to ja miałem przynależeć, bo wreszcie to policja była moim, to policja była wrogiem. Policja ich aresztowała, oni szli do więzienia, ja powinienem być po ich stronie. I tutaj mi te nowe książki, nowe w znaczeniu, że radzieckie Jak hartowała się stal i te wszystkie takie budujące, etos czekisty, niewiele pomagały. Tamto przecież jednak było silniejsze, to co mnie doprowadziło do lewicy. Tym bardziej, że w takie jakieś tam podziemne organizacje wplątało się paru moich bliskich kolegów. Ja o jednej takiej organizacji wiedziałem cały czas. Notabene ona była organizowana przez ewidentnego prowokatora UB, jak się potem okazało. Ale wiedziałem i przez cały czas póki to się o mnie ocierało milczałem, ale to milczenie mnie strasznie dużo kosztowało. Mówiłem sobie – nie wolno zakapować na policję pod żadnym pozorem, a z drugiej strony no jednak wrogowie, tuż obok, o milimetr.

As I said earlier, at some point everything around us turned red and that really annoyed us. Suddenly, everyone was a member and just as we used to be a minority before, so now we made up a huge majority, all the top students, all the neat and cleanly dressed young girls with their hair in plaits, completely different people. But that doesn't mean there was no resistance. It was the darkest period of the Stalinist night but there was resistance. One trend of this resistance was the children's secret opposition which I found unspeakably painful, because each time I heard that someone had been imprisoned for being a member of a clandestine organisation, I'd get really upset. I was part of a clandestine organisation, I belonged to one and ultimately, the police were my... the police were my enemy. The police were arresting them, they were going to prison, I was supposed to be on their side. Yet here were these new books, new in the sense that they were Soviet, How to Harden Steel and all those others that were so inspiring but they were CZEKISTY so they weren't much help. The other things which drew me to the left were stronger, especially since a few of my closer friends had got involved with some of those clandestine organisations. I knew about one of these organisations all along. Incidentally, it was run by an obvious 'agent provocateur' from the secret police as it later transpired. But I knew this and as long as it was affecting me, I stayed quiet but my silence cost me a great deal. I kept telling myself, I can't report this to the police under any circumstances, yet on the other hand the enemy was right there just a hair's breadth away from me.