In 1970, people took to the streets. It came as a massive surprise; we hadn't expected anything of this kind to happen. There were vast numbers of workers out in the streets of the coastal towns, and as we know, blood was spilled. I think that to this day, no one really knows how many people lost their lives, how many were injured, I don't know if the official figures are credible, they probably aren't, and what happened was the worst thing possible. When the people were being fired on, when the workers were being shot, this time, the intelligentsia remained completely silent while the students shut themselves up in their halls of residence and didn't go out onto the streets. I and my friends found this appalling, we had the feeling that national unity was disintegrating altogether, when the students were being beaten up, the workers were silent, when the workers were being shot at, the intelligentsia said nothing. So then, with my friends, we decided that if this were to happen once more, that the workers will be repressed, we will not allow the intelligentsia to stay silent. We could say that we prepared ourselves morally for what came next while still shocked by the amount of blood that had been shed.  And then came '76.

W ’70 roku ludzie wyszli na ulicę. To było dla nas wszystkich ogromne zaskoczenie, czegoś takiego, co się stało, nie spodziewaliśmy się. Masy robotników na ulicach Wybrzeża, no i polała się krew, jak wiemy. Myślę, że do dzisiejszego dnia nikt nie wie, ilu ludzi zginęło, ilu było rannych, oficjalne dane nie wiemy czy są wiarygodne, raczej nie. I stała się rzecz najgorsza z możliwych. Kiedy strzelano do ludzi, do robotników strzelano, to tym razem inteligencja siedziała cicho jak mysz pod miotłą, a studenci z domów akademickich w Gdańsku zamknęli się w domach akademickich i nie wyszli na ulicę. To było dla mnie i dla mojego środowiska przerażające, mieliśmy poczucie, że rozkłada się więź narodowa w ogóle: gdy biją studentów robotnicy milczą, gdy strzelają do robotników, inteligencja milczy. I wtedy z przyjaciółmi postanowiliśmy, że gdyby jeszcze raz się tak wydarzyło, że będą represjonować robotników, nie dopuścimy do tego, by inteligencja milczała. Można powiedzieć, przygotowywaliśmy się duchowo na to, co nastąpi po tym, cały czas pod wrażeniem tej ogromnej ilości rozlanej krwi. No i przyszedł ’76 rok.