Just like today, I often travelled to Radom then by various means of transport, sometimes by car, sometimes in a truck or by train except that if I was taking the same route as I am today, I would have got out at the station before Radom otherwise they would definitely have got me at the station, but even that didn't always help, and so sometimes I managed to attend a trial of these accused workers while at other times I'd spend 48 hours in a custody cell. Perhaps this didn't happen to me as often as it did to some of my young friends because the young people were targeted the most. There were a lot of students in our group and the police knew this. I was already an elderly gentleman by then, perhaps all those years ago I drew less attention but I still didn't manage to get away completely. On the one hand, this provoked a lot of anxiety while on the other it was quite monotonous because the same things kept repeating themselves, but we had the feeling that at least people were receiving concrete help. Hundreds of people were locked up at that time and their families had to have something to put on the table, putting it bluntly. Anyone who'd been badly beaten up was afraid of going to hospital in case they got arrested, so we had to organise medical help for them, and we also had to arrange legal aid for people who were facing trials, so altogether this was a massive amount of work.

Tak jak dzisiaj, tak i w tamtych czasach często mi się zdarzało właśnie jeździć do Radomia, zresztą różnie: samochodem osobowym, ciężarówką, koleją; z tym że, jeżeli bym jechał tak jak dzisiaj, to na stacji poprzedzającej Radom bym jednak wysiadł, bo na dworcu by mnie na pewno wygarnęli. No, ale to też niezupełnie pomagało i w rezultacie to tak było na zmianę – raz się udało być na sprawie sądowej, na sprawie tych robotników sądzonych, a raz się siedziało czterdzieści osiem godzin na dołku. Ja może nawet rzadziej niż moi młodsi koledzy, bo polowali głównie na młodych. W naszej ekipie jeździło dużo studentów, bezpieka o tym wiedziała. Ja wtedy też już starszy pan, kilkanaście lat temu może mniej zwracałem uwagę, no, ale też mi się nie zawsze udawało. I to było takie z jednej strony szarpiące nerwy, a z drugiej monotonne dosyć, bo w kółko te same elementy się nieustannie powtarzały, ale mieliśmy to poczucie, że ludzie...mają konkretną pomoc. Przecież wtedy setki ludzi siedziały, ich rodziny musiały mieć, no, co do garnka włożyć, krótko mówiąc. Ciężko pobici... bali się zgłaszać do szpitali po pomoc lekarską, żeby ich nie zamknęli, trzeba było im organizować pomoc lekarską, sądzonym trzeba było pomoc adwokacką organizować - to wszystko była ogromna kupa roboty...