W filmie Korczak, ponieważ oglądałem wcześniej kilka filmów, które zrobił Jarmusch, wypatrzyłem, że jego operatorem jest Roby Miller. A ponieważ do filmu Korczak chciała się przyłączyć moja francuska producentka, pomyślałem sobie, że to jest dobry pomysł, bo to umożliwiało, żeby on robił ten film. Chciałem zrobić film czarno-biały z całą świadomością, bo uważałem, że ta wojna, ta okupacja będzie lepsza, lepiej się skomunikuje z widzem, jeżeli zrobię film czarno-biały niż gdyby to był film kolorowy. I myślę, że tu miałem rację. Bardzo wyraziste i piękne zdjęcia zrobił Roby Miller.

Allan Starski rozwinął wszystkie swoje możliwości, które tak potem pięknie wykorzystał w filmie Pianista Romana Polańskiego. No to było jego pierwsze zmierzenie się z tematem wojennym i okupacyjnym i pracowaliśmy nad tym filmem z wielkim entuzjazmem. I myślę, że wiele się po tym filmie spodziewałem. Nagle spotkał mnie cios, którego w ogóle nie mogłem podejrzewać. Ci sami, którzy zaczaili się kiedyś na mnie we Francji, żeby utłuc mój film Ziemia Obiecana, wyczekali mnie i tutaj. Ale to było zdumiewające, że to nastąpiło po wielkim triumfie filmu Korczak na festiwalu w Cannes. Film był pokazany poza konkursem i na specjalnym, wieczornym pokazie, tak że nie gdzieś tam w głównej sali festiwalu. Publiczność nie tylko, że przyjęła ten film oklaskami, ale standing ovation. Ja byłem bardzo szczęśliwy, bo pomyślałem sobie, że to jest w jakiś sposób zemsta za te rozebrane dekoracje, które kiedyś rozebrano nim Aleksander Ford zrobił swój film Korczak. Pomyślałem sobie: pięknie, dobrze, dobrze, tak powinno być.

In Korczak, since I'd seen a few films that Jarmusch had made, I saw that his camerman was Robby Miller. My French producer wanted to join me in this film so I thought it would be a good idea as it would make it possible for him to work on this film. I wanted to make this film in black-and-white rather than in colour. And I think I was right in this. Robby Miller took beautiful and vivid shots. Allan Starski unvieled all of his potential which was later put to such good use in Roman Polański's Pianist. That was his first attempt at dealing with the subject of the war and the occupation. We worked on the film with great enthusiasm and I think I had high expectations of this film. But suddenly, I received a blow that I couldn't have expected. The same people who had ambushed me in France over The Promised Land were waiting for me here. Amazingly, this happened after the film had triumphed at the Cannes Film Fesival. The film was shown outside of the competition at a special evening showing so it wasn't in the main hall of the festival. The public not only received the film with applause, but with a standing ovation. I was very happy because I though to myself that in some way this was avenging those dismantled sets, taken apart before Aleksander Ford could make his film Korczak. I though to myself, wonderful, good, good, this is how it should be.