Takie silne niesłychanie przeżycie w tym więzieniu to był... byłem wtedy w pokoju. Czytałem akta. To było lato sześćdziesiątego ósmego roku, sierpień oczywiście, i nagle, gdzieś, skądś doszło mnie radio. I usłyszałem, że wojska państw Układu Warszawskiego wkraczają do Czechosłowacji – straszne uczucie. Przedtem z taką uwagą, z takim napięciem śledziliśmy te gazety w więzieniu. Z takim niesłychanym napięciem, czy potoczy się to coś dalej? Wyjdzie? Nie wyjdzie? Taka świtała nadzieja i czuło się jak ona jest krucha. Jeszcze przedtem, jak już się – jak już w tym okresie wojny ulotkowej, kiedy wiedzieliśmy, że idziemy do zwarcia, tośmy często mówili o jaką drogę tu chodzi, czy o czeską, czy o hiszpańską. Czeską no to ta demonstracja studencka, której władze ustąpiły i takie od razu wejście gdzieś do przodu. Czy o hiszpańską, znaczy idzie się do Komitetów, zakłada się Komitety i powoli buduje się szeroki front. No i wiedzieliśmy, że nasze władze nie są skłonne do ustępstw, że to jest inny klimat zupełnie, więc czeska tu nie wyjdzie, ale niewątpliwie to Czechy miały dla nas znaczenie, ja myślę że dla rzesz studentów o wiele, wiele większe, że tam po prostu taka nadzieja, że władze ustąpią, skoro tam ustąpiły – była silna. No i tu nagle wjechali. I takie straszne poczucie bezsilności, bezradności, bo przecież my też wojska polskie też tam wjeżdżają i miałem takie poczucie, że nie będzie głosu. Tego wieczoru usłyszałem, jakiś chłopak w nocy zawołał przez okno ktoś: "Precz z agresją na Czechosłowację!" Nawet mu nie odpowiedziałem, też miałem poczucie wstydu z tego powodu. Nie odpowiedziałem, no bo... głos jeszcze jeden. Czułem, że tu potrzebny jest głos. I nie wierzyłem, że on będzie. Więc kiedy, trudno mi powiedzieć w jaki czas potem, nagle z sąsiedniej celi odezwał się Gienek Smolar, który powiedział, że rzucali ulotki w tej sprawie i siedzi w sprawie czeskiej, to zrobiło mi się lżej na duszy. Choć zarazem przykro, bo usłyszałem, że znowu siedzą moi przyjaciele.

I had a very powerful experience in that prison, I was in a room and I was reading some files. It was the summer of '68, August, of course, when suddenly from somewhere I heard a radio. And I heard that troops from the Warsaw Pact countries were invading Czechoslovakia. It was a terrible feeling. Earlier, we'd tensely scoured the newspapers in prison. There was so much tension: will this go any further? Will it work? Won't it? There was a glimmer of hope but everyone felt how fragile it was. Even before this, when we were conducting the war of the flyers, when we knew that we were heading for a confrontation, we would often wonder what road we were taking, whether it was the one the Czechs had taken or the Spanish? The Czechs had held a student demonstration and the authorities had given in so there was immediate progress. In the case of the Spanish model, you go to the committees, you set up committees and gradually build up a broad front. We knew, too, that our authorities weren't inclined to give in, that the atmosphere was quite different so the Czech model wouldn't work although the Czechs were undoubtedly important to us, and I think that for all those students it was much, much more important because there was hope there that the authorities might give in since they'd given in there - that hope was very strong. But suddenly, they invaded. And this awful sense of impotence, helplessness because we'd also sent Polish troops, they'd also invaded and I had the feeling there would be no response. That evening, I heard some boy calling out in the night, 'Troops out of Czechoslovakia!' I didn't even reply. It made me feel terribly ashamed. I didn't reply well, because... it would have been another voice. I felt what was needed here was a voice, and I didn't believe there would be one. So when after some time, I can't say how long, Gienek Smolar spoke up from the cell next to mine, saying they'd been handing out flyers about this and he was in prison now on account of the Czech issue, I felt a bit more relieved, although I was saddened at the same time to hear that my friends were once again in prison.