Then I got the chance to make a film for TV because television was gradually developing and needed material. It even began commissioning works itself. At first, short films were the most popular for television. I suddenly noticed a story by Stanisław Lem, who was our science fiction author, a short story called Roly Poly. Lem quickly turned this story, which was only a few pages long, into a tale that could be made into an almost hour-long film. I threw myself into this adventure with real happiness because suddenly I'd disengaged myself from cinematography, so to speak. Television had commissioned this. What mattered was that again I was working with Polish actors, in Poland with my friends, in my own surroundings, there were no obligations, and most importantly, I'd broken off from politics, from everything. The film was a story. And I have to say, that we made this film with huge delight. My great mistake was that instead of making this a big film for the cinema, asking Lem to develop his story and to make it into a film for the cinema, I made a film that was hugely successful on all the TV channels of Europe, but it could have been shown in cinemas everywhere and revealed that Lem was a true prophet of that genre. What was this short film Roly Poly about? The story was that anyone who needed to, could exchange their internal body parts because it was possible and even necessary. There's one unlucky rally rider who keeps having accidents and needing parts replaced. These parts get replaced, he goes back to racing thinking that he'll win the next race and earn some money that way. But he still owes money for the previous spare parts he's had replaced and unfortunately, he's unlucky. Kobiela plays him with great charm. Since he has no luck, there's nothing to indicate that he'll win and be able to pay for those parts that have already been invested in him, having been removed from other people. He still owes money for those parts. His spokesman is his lawyer who tries to defend him but this isn't easy. Therefore, his creditors decide to take him apart. I was able to transfer this tale to the screen and I have to say it was a great success. The film was funny, my first film that was a comedy. On the other hand, the entire concept was amazing because at that time, no one was thinking about heart transplants. No one had even dreamed of such things. I deeply regret that I didn't make this into a big film. I was so stupid, then, so impatient. Instead of taking the time to think about what I was doing, I grasped each new subject because I felt that I was drowning and each successive film let me dissatisfied so I made lots of sudden gestures like someone who's drowning in water and doesn't stop to think how he can get out of the water, but just makes plenty of unnecessary gestures and sinks even deeper.

Pojawiła się szansa zrobienia filmu dla telewizji, dlatego że powoli telewizja zaczęła się rozwijać i potrzebować też jakiegoś materiału. Zaczęła sama być też zamawiającym. Krótkie filmy na początku były w tej telewizji, że tak powiem, najbardziej mile widziane. A ja nagle zwróciłem uwagę na opowiadanie Stanisława Lema, naszego autora powieści science-fiction, na niewielkie jego opowiadanie pod tytułem Przekładaniec. Lem szybko to opowiadanie, które było na kilka stron, rozwinął na opowiadanie, z którego mógłem zrobić prawie godzinny film. Ja się rzuciłem w tą przygodę z wielką radością, dlatego że nagle, że tak powiem, odczepiłem się od kinematografii. Zamawiającym była telewizja. Co jest ważne – znowu robiłem z polskimi aktorami, znowu robiłem film w Polsce ze swoimi przyjaciółmi w swoim własnym gronie. Jakby film nie obowiązujący i co jest najważniejsze – odczepiłem się od polityki, od wszystkiego. Film fikcji. I muszę powiedzieć, że z wielką radością żeśmy robili ten film.

Wielkim błędem moim tylko było to, że zamiast zrobić z tego film do kina, duży, poprosić Lema, żeby rozwinął nieco swoją opowieść i zrobić z tego film dla kina – zrobiłem film, który przeszedł przez wszystkie telewizje europejskie z wielkim sukcesem, no ale mógł był przejść przez wszystkie ekrany i pokazać Lema jako prawdziwego proroka tego gatunku. Co w tym... w tym małym filmie pod tytułem Przekładaniec... jaki był temat? Był temat taki, że... że można już, a nawet trzeba tym, którzy tego potrzebują, wymieniać części wewnętrzne w człowieku. I że jest pechowy rajdowiec samochodowy, który systematycznie rozbija się i systematycznie potrzebuje zamiany części, te części mu wymieniają, on dalej startuje i ciągle myśli, że w następnych zawodach wygra i w związku z tym zarobi pieniądze. A jest zaległy za poprzednie części jeszcze, no ale niestety jest pechowcem. Zresztą rozkosznie grał go Bodek Kobiela. Ponieważ jest pechowcem, nic nie zapowiada tego, żeby wygrał i żeby mógł się wypłacić za te części, które już, że tak powiem, są w niego zainwestowane, wyjęte z innych, że tak powiem. Za te części on jest ciągle winien, więc jego, że tak powiem, porte-parole jest jego adwokat, który próbuje go bronić, no ale trudno go bronić, w związku z tym wierzyciele postanawiają go rozłożyć na części.

To zdumiewające opowiadanie udało mi się przenieść na ekran i muszę powiedzieć z wielkim... z wielkim sukcesem. Film wyszedł śmiesznie – pierwszy mój film, który był filmem komediowym. Z drugiej strony był zaskakującym w ogóle pomysłem, nikt nie myślał wtedy o żadnych przeszczepach serca, w ogóle nikomu się nawet nie śniło w tym czasie. Bardzo żałuję, że nie zrobiłem z tego dużego filmu. Taki głupi byłem, nie... nie niecierpliwy, nie... Zamiast zastanowić się chwilę nad tym, co robię, chwytałem się każdego następnego tematu, bo czułem, że tonę i kolejne filmy nie dawały mi satysfakcji, więc robiłem różnorakie gwałtowne ruchy jak ten właśnie człowiek, co tonie w wodzie – to nie próbuje zastanowić się chwilę, jak się wydostać z tej wody, tylko robi bardzo dużo niepotrzebnych ruchów i tonie jeszcze bardziej.