I was in touch - when was it, 1968, yes, with Leszek on that issue of, when he was...
[Q] With Leszek Kołakowski?
Yes. I was the first one. I was there when Mencel, who'd written that grovelling letter.
[Q] Mencel, Andrzej Mencel.
When he came, when Mencel came to Leszek and showed him his productivity from Pavilion 10, and I'm holding it, I said to Leszek, 'What are you doing?' Pawełek Beylin says that he wouldn't buy this for four buttons, either. Because together, he and Leszek traded buttons, so what did they occupy themselves with, Leszek and Pawełek Beylin? They would talk on the telephone for an hour about how many buttons they'd give for a sheepskin coat. This would go one for two hours, four buttons, six, this sort of button or that sort is what they filled their time with. Leszek would learn the telephone directory off by heart and he was good at that. He knew a, b, c - especially when there were guests, that's when he'd be learning that directory because otherwise perhaps he was writing his philosophical bits and pieces. So when I saw that Mencel, and Leszek fell a bit ill, he came to me to hospital - I arrived with him, they robbed us in the train, no, not him - I only had a pair of pyjamas in my bag, I don't know why I was taking a pair of pyjamas with me to Warsaw, but they got stolen. Tough. When I got back, the pyjamas were gone, the bag was gone - goodbye. He arrived at the hospital, that Aga Żuchowska who was the duty doctor... why did she admit such a counter-revolutionary who'd been thrown out of the University, that minister Jabłoński had signed something or other by him, why... she said, because this and that. In a word, that's how it was. And he says Herczyński arrived after two days and said, 'Leszek has to face up to this, he has to be discharged from hospital, I'm taking him away.' I said, 'Get lost, you're a revolutionary, you're a communist so you can do what you like, but Leszek isn't a communist any more but you're still...' I don't know what happened, they went away.
Wiesz, miałem kontakty jak... Kiedy to było? W '68 roku, tak, z Leszkiem, te sprawy, jak jego tam...
[Q] Z Leszkiem Kołakowskim?
Tak. Wiesz, tam nie byłem pierwszą osobą. Byłem jak Mencel... jak się nazywał? Mencel? Ten, co napisał ten list taki wiernopoddańczy?
[Q] Mencel, Andrzej Mencel.
Jak przyszedł... jak Mencel przyszedł do Leszka i pokazał mu swoją płodność z X pawilonu i ja to trzymam, to ja mówię: 'Leszek, co Ty?', Pawełek Beylin mówi, że za cztery guziki on tego też nie kupi, bo z Leszkiem handlowali guzikami, wiesz. Więc czym oni się zajmowali Leszek z Pawełkiem Beylinem? Rozmawiali godzinę przez telefon za ile guzików można kupić kożuch. I tak to trwało dwie godziny, za cztery guziki, za sześć, a guzik taki, a guzik owaki, to były ich zajęcia. Leszek się uczył na pamięć książki telefonicznej i w tym był dobry. A, b, c – umiał, szczególnie, jak byli goście, wtedy się uczył z tej książki, bo jak tak to może pisał te swoje filozoficzne kawałki.
Więc jak zobaczyłem tego Mencla, no i Leszek... Leszek coś zachorował, przyjechał do mnie do szpitala – ja z nim przyjechałem, w pociągu nam ukradli... nie, jemu nie, ale w tej torbie miałem tylko piżamę. Po co ja zabierałem piżamę do Warszawy? Nie wiem, ale ukradli, trudno. Ja wróciłem się, nie było piżamy, nie było torby. Do widzenia. Przyjechał do szpitala, tą Agę Żuchowską, która była lekarzem dyżurnym... dlaczego ona przyjęła takiego kontrrewolucjonistę, którego wyrzucono z Uniwersytetu, że minister Jabłoński podpisał jego tam coś tam tego, dlaczego, ona mówi bo to, bo tamto. Jednym słowem, tak było. I on... Cherczyński przyjechał po dwóch dniach, powiedział: 'Leszek, musisz stawić czoło', trzeba go wypisać ze szpitala, ja go zabieram. Ja mówię: 'Idź, jesteś ty rewolucjoner, ty jesteś ten komunista, to rób co chcesz, ale już Leszek nie jest komunista, a ty jeszcze' – nie wiadomo było co, pojechali.
