Więc taki człowiek, już nie pamiętam kto... Villard przecież był też jego nauczycielem, to byli wszystko... to była inna medycyna, to była medycyna... Na przykład jak Rutkowski z Jakubowskim się spotykali na obchodzie, więc mówili wiersze po francusku, po rosyjsku, po polsku itd., ale najlepszy z nich był Loluś Zigenblat, który mówił wszystkimi językami i znał Puszkina na pamięć i znał Apolinaire'a na pamięć, wszystko, więc mieliśmy dobre towarzystwo. Więc to jest bardzo ważna rzecz to towarzystwo takie. Jakubowski był komunistą. Przychodził do niego jak asystent i go przepytywał: 'Proszę Pana, jakie są cztery punkty...?' Nie pamiętam, co było... Jakie są cztery punkty?

[Q] Czego?

W tej... WKP(b), w tej książeczce cztery punkty są jakieś. To on powiedział: 'Nie wiem, ale Stalin miał łatę na plecach i ja go leczyłem wtedy'. Na szynelu znaczy się łatę miał, więc to była ta... to była ta... ta klasa tych ludzi. Potem jak aresztowali, taki był u nas chłopak, który był z wileńskiego AK, który wyskoczył z pociągu, no i po roku jego... on pracował przedtem u ucznia swojego tatusia, bo jego tatuś był profesorem. Ale przyszło UB i kazało go wyrzucić. I ten pan profesor go wyrzucił. I Jakubowski go spotkał na ulicy, mówi: 'Zbyszek, co ty robisz?' A on mówi: 'Wyrzucili mnie'. 'To chodź do mnie'. Przyszedł do niego, po dwóch dniach go zabrała, czy po trzech dniach go zabrała ubecja i wsadziła do pierdla oczywiście, bo to była czarna reakcja i Jakubowski chyba u Moczara wtedy to...

Jednakże go wypuścili, po dwóch dniach go... Jakubowski, on przyszedł z powrotem, ale był ciszowaty, nic nie zrobił, nie był on taki najbardziej sympatycznym chłopakiem, ale był... Potem został profesorem, i tak dalej, i tak dalej, więc głowa była nienajgorsza. Więc to były te... te salon komuniści, którzy dbali o naukę polską i tak dalej. Bo Rutkowski pisał wszystkie podręczniki w kawiarni na rogu Traugutta i Piotrkowskiej. I tam... chodził tam o godzinie 9:00 rano i pisał podręcznik chirurgii. I tam wtedy dla niego przychodziła orkiestra, grała na bębnie, ale w międzyczasie usypiano chorego do operacji. Więc jego asystent wsiadał w samochód: 'Chory już śpi, Panie Profesorze dosyć'. I jeździł. Takie to były czasy. No i już. To to była ta klinika.

There was someone, I don't remember who, Villard, he was his teacher, too, medicine was different then. When Rutkowski met with Jakubowski on their ward rounds, they would recite poetry in French, Russian, Polish etc, but the best one of them was Loluś Zilberblat who spoke in every language and knew Pushkin by heart, Apollinaire by heart, everything, so we had good company. Company is a very important thing. Jakubowski was a communist. The junior doctor would come to him and say, 'Excuse me, but what are the four points of?'

I forget what, in the WKP(b), there are some sort of four points. He said, 'I don't know, but Stalin had a patch on his back and I used to treat him then.' He had a patch on his greatcoat, so it was this class of person. Then, when they were making arrests, there was this boy with us who came from the Vilnius branch of the AK, he'd jumped from a train and so after one year... he'd worked previously with his father's pupil because his father was a professor. But the secret police came along and gave the order that he should be fired. Jakubowski met him in the street and said, 'Zbyszek, what are you doing?' So he said, 'They've kicked me out'. 'So come and join me.' He came, after two days the secret police took him away and locked him up in the slammer because, of course, this was an intense reaction, so Jakubowski probably went to see Moczar and they let him out, after two days Jakubowski... he came back and everything was quiet but he wasn't the nicest of boys. Later on, he became a professor and so on so his head obviously wasn't that bad. These were 'salon' communists who cared about science in Poland. Rutkowski wrote all his handbooks in a coffee shop on the corner of Traugutt and Piotrkowska. He'd go there at nine in the morning to write his handbooks on surgery, and a band would come and play the drums for him. Meanwhile, his patient would be anaesthetised. His junior surgeon would drive over: 'The patient is asleep, that's enough now, professor.' And he'd go. That's what it was like then. That's it. The clinic was like that.