W ’68 roku poza premierą Dziadów – która właściwie jak gdyby była pretekstem do tego, żeby... żeby spacyfikować trochę społeczeństwo – odbył się w obronie Dziadów – i w sprawie Dziadów – odbyło się zebranie... słynne zebranie Związku Literatów Polskich na który... którego celem była wypowiedź na temat sytuacji kultury. No, to właściwie nas trochę dobiło – była atmosfera dosyć szczególna. Na tym zebraniu mówiło się, że... a właśnie podjechał autobus z robotnikami, którzy protestują przeciwko temu, żebyśmy obradowali, ale w końcu rozeszliśmy się gdzieś o trzeciej nad ranem, bardzo... bardzo długa była dyskusja. I jeszcze pamiętam, że wtedy taki był... młodym takim człowiekiem był Mencwel – taki dzisiaj profesor uniwersytetu, który miał zresztą kłopoty z zeznaniami na UB, bo jakoś za dużo chciał im opowiedzieć – na pewno nie w złym sensie, ale po prostu brano mu za złe, że poddał się w ogóle przy przesłuchaniu, ponieważ potem już taka była polityka, żeby w czasie przesłuchań po prostu milczeć, nic nie mówić. I na przykład Jakub... Karpiński. Karpiński zastosował taką... nie... niewiele pomogło, bo go wsadzili na kilka lat jednak, ale przynajmniej miał satysfakcję, że niczego nie wyjawił, co by było – nawet niechcący – co by... co by mogło naprowadzić na jakiekolwiek ślady. W jakimś sensie ’68 rok nas dotknął, bo on dotknął cały naród – właściwie to był taki przymusowy postój, a... a prawdę mówiąc w... w dziejach, w społeczeństwie jest zawsze cofnięcie się, jeśli się nie ruszamy przynajmniej trochę naprzód. Wtedy nie było mowy o żadnym ruszaniu się, czyli to było osiem lat – nowych osiem lat – straconych, moim zdaniem, dla Polski, co... napełniało nas wszystkich ogromną goryczą, bo zdawaliśmy sobie z tego sprawę, co to znaczy, a także nie widzieliśmy tak bardzo końca i słusznie, bo to trwało dobrych kilka lat. Bo raptem dopiero... dopiero odzyskaliśmy taką... taką niepodległość to właściwie w `81 roku. [W `89]...`Słucham? [W `89]... W `79 się zaczęło....[W `89] .....`Przepraszam w `89-tym.`

In '68, apart from the premiere of Dziady which really was a kind of pretext to subordinate society somewhat, a famous meeting of the Union of Polish Writers was held in defence of Dziady and in order to make a statement about the position of culture. This depressed us slightly, there was a specific atmosphere. At this meeting somebody said a bus had pulled up full of workers protesting against our meeting but in the end, our meeting broke up around 3.00 am – it had been a very long discussion. I remember there was a young man there called Mencwel – who today is a university professor – who had some trouble with the statements he gave to the secret police because he wanted to tell them too much, not in a bad way but it was seen in a bad light that he had submitted to an interrogation because by then, the policy was to remain silent during interrogations, to say nothing. For instance, Jakub... Karpiński. Karpiński adopted this... it didn't help him much as they locked him up for several years but at least he had the satisfaction of knowing that he hadn't revealed anything – even unwittingly – anything that could have led them anywhere. In some way, '68 touched us because it touched the whole nation. It was a period of enforced stagnation or – if I'm to be honest – in society if we are not moving forward at least a little, we are regressing. At that time, there was no question of any movement so that was eight years... another eight years that, in my opinion, Poland lost; which made us all very bitter because we realised what this meant while at the same time, we couldn't see this coming to an end and quite rightly because this went on for quite a few years.