Annopol is a district in Praga populated by unemployed people who had been evicted from their homes onto the street. There were just barracks there with no proper floors, just sand and the barracks had been put up there and that's where the children lived. It was decided, not by me but the leadership, to set up a kind of SKIF group there, a sort of team. I was the instructor there. I used to go there once a week, on Sundays, I think, in the mornings, I can't remember what I talked about with them, but I told them something and for them it was a great holiday. We didn't have any money either so I couldn't bring them any food. There were about 40, 50 children who came to these meetings because we had a place to meet, I don't know who gave it to us, whether it was the city authorities or the authorities overseeing that community, Annopol, but it was a heated hall, a heated room so the children came there to warm up, and so we were very popular. Then we bought them, I don't know whose money we used, uniforms - blue shirts and red scarves and they became SKIFists, then someone else came along to teach them some songs. They didn't go to school for the most part because their time was taken up with trying to steal something and finding food. That was dreadful poverty, it's hard to imagine. Even in that room we had with the heating there was no floor there either, the barrack was standing on sand. I was there in Annopol. But what's interesting is that I didn't come across a single one of those children in the ghetto so I don't know whether any of them survived or if they were the first to be deported, I don't know what happened to them or to any of the people from Annopol, no one knows because there was no ghetto there. Those barracks were probably burned down in the end. I don't know what happened there. And so I was there.
Annopol to jest dzielnica na Pradze... dzielnica na Pradze, gdzie mieszkali bezrobotni, którzy byli eksmitowani z mieszkań na bruk. To były baraki, które nie miały podłogi, tylko na piachu postawione, i tam były dzieci. I postanowiono – to nie ja, tylko tamto dowództwo tego SKIF-u – żeby tam założyć taką SKIF-owską, ja wiem, koło jakby, coś się mówiło... drużynę. No i ja tam bylem instruktorem niby. Przyjeżdżałem tam raz na tydzień, chyba w niedzielę przed południem, już nie pamiętam, o czym z nimi mówiłem, ale coś z nimi mówiłem, to dla nich było wielkie święto. Myśmy też nie mieli pieniędzy, to tam jedzenia nie można było przynieść. I to było ze 40, 50 dzieci, które przychodziły na te spotkania, bo dlatego, że myśmy mieli świetlicę, którą dostaliśmy nie pamiętam od kogo – od zarządu miasta, czy od tej... zarządu tej kolonii, Annopol – ogrzaną salę, znaczy salę – pokój ogrzany, więc te dzieci przychodziły sie grzać i mieliśmy powodzenie. Potem kupiliśmy im nie wiem z jakich pieniędzy mundurki, takie niebieskie bluzy i czerwoną chustkę i oni byli SKIF-istami. I potem przyjeżdżał tam jeszcze ktoś i uczył ich piosenek. Do szkoły to oni przeważnie nie chodzili, bo zajmowali się tym, żeby coś ukraść i żeby coś było do jedzenia. To była straszna nędza, już trudno sobie wyobrazić. Bo nawet ta nasza sala, ta ogrzana, to podłogi też nie miała, ten barak stał na piachu. Więc tak to było... Więc ja tam byłem w tym Annopolu. Ale ciekawe – żadnego z tych dzieci nie spotkałem w getcie i nie wiem, czy w ogóle ktoś z nich przeżył, czy oni nie byli pierwsi wywiezieni, czy oni ich wrzucili do getta. Nie wiadomo, co się z nimi stało i co w ogóle z tymi ludźmi z Annopola się stało, nie wiadomo, bo tam getta nie było. To pewno spalili te baraki w końcu. Nie wiem, co tam się stało. Więc tam ja byłem.
