The killing of a human being is evidently a completely normal thing for another human being, for the one who's doing the killing. And during a war, killing is a good thing because you get medals for that. If you kill 10 people, you get the Cross of Bravery, if you kill 20, you get Polonia Restituta, so that's a different hierarchy. There is terrible contempt for human beings during a war, and for Jews in particular because they're not even human. They're shut off in a ghetto, devoured by lice, they want to infect the entire world, Rothschild has all of that money and the American bombs are being paid for by his money and are killing decent, nice Germans. For example, that lawyer, no not lawyer but that engineer who built - because those 'chicken bum' trucks only needed a small adjustment, technically there wasn't enough of this. So they held a competition for mass executions, and some engineer won it. He made these gas chambers along with crematoria for burning the bodies, and everything was wonderful and so on. So after he'd done this, he received an award, I don't know what it was for but they sent him to Babi Jar for him to see how the Germans were wantonly wasting ammunition, bullets that were needed for killing Russians were being used to kill Jews. There was a huge pit there and he was standing in the third row of these SS-men who were doing the shooting while he was looking on. Then the commendant stepped up and pushing him said, 'Shoot these people'. So he said, 'I'm not, you are', and he pushed him into the pit saying, 'Shoot, or we'll kill you'. And they took his picture. So that's how he became a partner in the whole affair. So then what happened, it's an interesting story, they gave him the photograph and he sent it to his wife. It was Weinachten and so he came home for three days. He was a great intellectual, a good guy, so after they'd sung the carols, he sat down at the piano and began to play - 'lalalalala' but the sound wasn't right. He lifted the lid of the piano and there was an envelope there and inside the envelope were the photos because his wife had hidden it in the piano so that the children wouldn't see it. But the children saw it then after all. So what then? If a person is forced to do something. He didn't come home saying, 'I was there, I shot those people', I made those gas chambers, and he didn't have a guilty conscience. I don't know just how true this story is but I heard it in 1940 from a German woman who was this man's neighbour. But it's true. If she hasn't told it exactly as it was, it's still true and that's how it was because human life was meaningless, and a Jew's life was totally worthless, they weren't people, they were just a hoard to be killed, a hoard that had no idea it was going to its death because this was war, and people die on the front in a war.

Zabijanie człowieka widocznie jest zupełnie normalną rzeczą dla drugiego człowieka – dla tego, co zabija. A we wojnę to w ogóle jest bardzo dobrze zabijać, bo za to się dostaje medal, prawda. Zabijesz 10, to dostajesz Krzyż Walecznych, jak zabijesz – 20 dostajesz Polonia Restituta, więc to jest... to jest inna... inna hierarchia. I w ogóle pogarda do człowieka w czasie wojny jest taka, a do Żydów to już w ogóle, bo to nie są ludzie. Zamknięci w getcie, wszy ich zjadają i chcą zarazić cały świat, a Rotszild ma te pieniądze i amerykańskie bomby lecą za pieniądze Rotszilda i zabijają porządnych, miłych Niemców. Bo na przykład tego adwokata, nie adwokata, tego inżyniera, który zbudował... bo przecież był mały przerób w tych kurzych dupkach, technicznie za mało było tego. Więc rozpisali konkurs na masowe uśmiercanie. I wygrał to jakiś tam adwokat... nie adwokat, tylko inżynier. Zrobił te komory gazowe razem ze spalarnią tych zwłok i razem to było bardzo fajnie itd. No i jak on to zrobił, to dostał nie wiem nagrodę czy coś, nie wiem, co on tam dostał, ale go wysłali do Babiego Jaru, żeby zobaczył, jak marnotrawnie Niemcy zużywają broń, naboje, to co jest potrzebne do zabijania Rosjan, zabijają Żydów. I to był wielki taki dół i on tam stał w trzecim szeregu czy czwartym szeregu tych essesmanów, którzy strzelali i przyglądał się temu. I w pewnym momencie doszedł do niego komendant i go zepchnął, on mówi: 'Strzelaj do tych ludzi', to on mówi: 'Ja nie jestem do...'. 'Jesteś' i zepchnął go do tego dołu, mówi: 'Strzelaj, bo cię zabijemy' i go sfotografowali. Jest już wspólnikiem do interesu.

I co się dalej stało. To jest ciekawa historia. Dalej fotografię dali mu i on do żony je posłał. I było Weihnachtsabend i on przyjechał na urlop na trzy dni do domu. No on był wielki intelektualista, fajny facet, więc jak już odśpiewali te kolędy, więc usiadł do fortepianu czy pianina i zaczął grać i dududu i coś był zły dźwięk, to się podnosi tę pokrywę od fortepianu i tam leży koperta. I co tam jest w tej kopercie? Są te zdjęcia, bo żona schowała tę kopertę właśnie w fortepianie, żeby dzieci nie zobaczyły. No ale dzieci zobaczyły właśnie wtedy i tak dalej. No więc co? Jak się ludzi przymusza? I on nie przyjechał do domu i nie powiedział: 'Ja byłem przy tym, ja strzelałem, ja zrobiłem te komory' i on nie miał żadnych wyrzutów sumienia. Ja nie wiem, na ile ta historia jest całkowicie prawdziwa, ja ją znam od 1940 roku od takiego... od takiej Niemki, która była sąsiadką tego pana, która przyjechała, co ją przywiozła taką... no wszystko jedno, nie ma znaczenia. Ale to jest prawda. Jeżeli nie opowiada tego dokładnie, to to jest to, co było. Bo życie ludzkie nie miało żadnego znaczenia, życie Żyda zupełnie nie miało, to nie byli ludzie, to była... to była... to był tłum do zabijania, ten tłum sobie nie zdawał sprawy, że idzie do zabijania, bo to była wojna. W wojnie giną ludzie, tu i tu na froncie.